Salât ü selâm, efendimiz Muhammed Mustafâ’nın, (sallâllahü aleyhi ve sellem) safâ ehli olan âl ve ashâbına olsun.

Sonra bu mektûb, âlem kutbu kaymakamının (Rahmetullahi aleyh) perverdesinden, Allah yolundaki kardeşi ve Allah için dostu, dini değerlendirmeğe çalışan Şeyh Şihâbüddin’edir. Allah, onu mukarrabunlardan (kendine yakın olanlardan) eylesin!

Mektûbunuz, perverdeye vâsıl olup, hülâsasını anlayarak manâsından zevk aldı. Dolayısıyle son derece sevindi. Halkın tarikata dahil olduklarından, şevk ve muhabbeti hâsıl olduğundan, Allah’a hamd ve şükür etti.

Ey kardeşim! Müridlere hâsıl olan şevk ve tarikata dahil olmaları etkisiyle ortada nefsini görüp, kendini beğenme hâleti, seni tarikatın icab ettiği vazifeden soğutup, gevşetmeye sebeb olmasından, nefsini korkut. Çünkü nefs çok hîlekârdır. Onun hîlesinden emin olunmaz. Nitekim Allah (Celle ve alâ) Kur’an-ı Kerîm’de, Yûsuf Peygamber’den (Peygamberimize ve ona, âllerine salât ü selâm olsun!) hikâyetle, buyurdular ki:

"Ben nefsimi de temize çıkarmıyorum. Çünkü gerçekten nefs, şiddetle kötülüğü emr eder." Belki mürşidin şevki, kendisine hakîki ni’meti veren Cenâb-ı Bârî’nin şükür hakkını edâ etmediği için, Allah’a karşı niyazda bulunmasına, ziyadesiyle ona şükür ve istiğfar etmesine sebeb olması lâzımdır. Zira o şevk ve muhabbetin hakîki fâili azîz ve celîl olan Allah olup, o hususta kulun hiçbir etkisi bulunmamakla beraber, zâhirde ona isnad edilir.

Üstad-ı a’zamın nûrlu halifesi olan El-Molla Abdülkadir tarafından halk tarikata dahil olup, kendisine şevk hâsıl olduğu hakkında gönderdiği mektûbun cevabında buyurdular ki, Öyle ise, Allahü teâlâya şükür ve hamd etmek, kendinizi Gavs-ı a’zamın gölgesinde, fâni etmekle meşgul olmanız gerekir. Allah Kur’ân-ı Kerîm’de:

"Sen (Ey Resûlüm), istediğin kimseyi hidâyet edemezsin. Lâkin Allah dilediği kimseyi hidayet eder." buyurduğu âyet-i celîlesi, her ikimize (sana ve bana) okunduğu hâlde sen ve bu cürey (köpek yavrusu) nasıl hidâyetçi olabilir. Bu âyet-i celîlede, Peygamber’in (sallâllahü aleyhi ve sellem) durumu böyle olduğu bildirildiği hâlde ikimizin hâli hidâyet yönünden nasıldır?

Yine Üstad-ı a’zam, Siirtli Molla Abdülkahhar (Kuddise sirruh) ile ona tâbi bâzı kimseler, kendisine geldiklerinde buyurdular ki: "Halenze kasaba ahalisinden günahkâr kimdir?" diye sorulsa, "Molla Abdülkahhar ile beraberinde gelenlerdir. Çünkü yüce Allah kendisini "arzû etme" düşüncesini kalblerine ilham edip onlara, hidâyet sığınağı gösterdiği ve oraya gitmeleri için, ni’mette bulunduğu hâlde, şükür hakkın edâ etmediler. Başka kimseler bununla ni’metlendirilmemişlerdir." derim.

Hülâsa mürid, Allah’tan, kendisinde tam bir fakirlik vasfı, halktan tam bir istiğna (ihtiyaçsızlık) duygusu peyda olup, kendini köpekten hattâ hristiyanlardan aşağı olduğunu bilinceye kadar, ibâdete çalışması lâzımdır.

Hâce El-Ahrar (Kuddise sirruh) "vecd ve hâlet sahibi olan kimse, bir yolda yürürken, kolay geçmesi için, orada yatan bir köpeği rahatsız ederek kaldırsa, sonra kendinde aynı vecd ve hâletin zâil olmadığını görse bile, bu durum onun için hayır değildir. Belki Hak teâlâ sebhânehüden ona bir muahaze (azâb) olduğunu bilmelidir," buyurdu. Perverde hastalığınızın geçmesi için, Allah’tan niyazda bulundu. Fakat hastalığınızın ne olduğunu bilmedi. Tâ ki ona münasib bir ilâç göstersin. Lâkin kendinizi sıcak tutup soğuktan korumanız gerekir. Size ve diğer kardeşlerinize, Muhammed Efendi’ye, Sâdık Efendi, El-Şeyh Nureddin’e, Molla İsâ’ya ve daha başka dostlara da selâm eder. Gerçekten dünyanın bir istikrarı olmayıp fâni olduğunu bilmelidirler. Selâm, hidâyete ve Mustafa’nın (Sallâllahü aleyhi ve sellem) şeriatına tâbi olan kimselerin üzerine olsun! Mustafa’nın, âlinin, zevcelerinin, ashâbı ve zürriyetinin üzerine de salât ü selâm ve senâlar olsun!