KIRK DOKUZUNCU MEKTUP
Yine lâ şey (hakikatte mevcut olmayan) bu mektubların derleyicisi Allaüddin’e. Halkın hidayeti ve Allah’ a olan muhabbetleri, şevkleri, hatta bütün ni’metler, mürşide zahir olması, bir cihetten şükür, diğer cihetten istiğfarına (mağfiret dilemesine) mucib olduğunun ve bir mazerete binaen, tarikata dahil olan bazı kimselere teveccüh yapılmasının te’hirinde hiçbir zararı olmadığının, teveccüh ve sohbet esnasında, beyitlerin okunması, tarikat harici olan şeylerden olup, lakin tarikat mürşidleri bir şartla azına müsamaha ettiklerinin ve bu konu ile ilgili mes’elenin beyanındadır.
Hiçbir varlık yok ki, onu hamd ile tesbih etmesin. Salat ü selam Allah’ın mahlukatının en hayırlısı olan efendimiz Muhammed’e, al ve ashabına olsun!
Bundan sonra bu mektub, alem kutbu kaymakamının (Allah bizi onların sırlarıyla kutlayıp, onlardan razı olsun!) perverdesinden, Allah yolundaki kardeşi, Allah için dostu, gözünün nuru, Şeyh Alaüddin’edir.
Allah onu üzüntü ve teessüfe mucib olan şeylerden muhafaza edip, mümkün olan son manevi makama ulaştırsın!
Molla Muhammed ile gönderilen mektubunuz, perverdeye ulaştı, okudu, içindekilerini anladı. Allah’a (Celle ve ala) şükr edip ona sığındı.
Ey kardeş, şükr ve istiğfar etmek lazımdır. Üstad-ı a’zam, Allah Abdülkadır’in kendisine, aşkının artmasına dair gönderdiği bir mektubun cevabındaki hülasası şudur: Size ve bize lazım olan şey, şükr ve istiğfar etmektir. Şükrün sebebi, yalnız Allahü Teâlâ’dır. Bizi onun sırlarıyla kutlasın! Mecazi bir hidayetçidir. Bununla beraber zahirde yüce Hak teala hidayeti bize isnad etmiştir.
İstiğfar sebebi ise, mezkûr büyük nimetin hakkına layıkıyla riayet edilmemesidir. İşte bu aşk haletinde, mezkûr iki cihetten hem şükr, hem istiğfar toplanır. Hatta tasavvur edilse, Allah’ın insanlara verdiği bütün ni’metleri de böyledir. Her nimete karşı şükr ve istiğfar edilmelidir. İhsan, bu nimetlerin husulünde, yalnız Allah’ı bilip gerçekten ortada kendi nefsini görmemesinin manası, istihraç edilir. Hatta ne cihetten olursa olsun, çirkin cihetinden de nefsin bilinmemesi gerekir.
Mektubda bazı kimseler, teveccüh günlerinin gecelerinden başka vakitte tarikata dahil olmalarını isterler, diye yazdığı mesele ise, Ey kardeş! Tarikata dühul işini tehir etme. Ertesi gün şayet teveccühün yapılması mümkünse velev ki tarikata dahil olan bir kişi ile beraber iki veya üç kişi bulunursa da teveccüh etmeniz lazımdır. Çünkü Gavs-ı a’zamın ( Radıyallahü anh) zamanında, bir çok günlerde olurdu. Üstad-ı a’zamın (Radıyallahü anh) ilk irşadı sırasında da durum böyle idi. Sonra yakın ve uzak yerlerden teveccühe gelmeleri için, bu gayeye binaen teveccüh yapılması için gün tayin edilmiştir. Şayet teveccüh mümkün olmazsa, tarikata yeni dahil olan müridin teveccühü malum güne te’hir edilmesinde hiçbir mahzur yoktur. Teveccühte, beytlerin okunması ise yüce Nakşibendi tarikatının adabından olmadığı malumdur. Lakin aşk ve şevkleri, nakıs olan kimselerin, şevklerinin hasıl olması veya artması için, tarikatın sadatı, okunmalarına müsamaha etmişlerdir. Öyle ise sohbet zamanında veya başka zamanda da okunmasında hiçbir mahzur yoktur. Ancak çok söylenmesi de iyi değildir. Belki sohbet yapılırken, keza teveccüh zamanında bir veya iki kaside söylenilir. Bununla beraber, cemaate şevkin husule gelmesi veya artması, sadatın himmetinden olup, mürşidden olmadığı bilinmelidir.
Perverde, size ve Şeyh-i a’zamın (Radıyallahü anh) bütün ev halkına selam edip, dualarını diler. Allah, efendimiz Muhammed’in, (Sallallahu aleyhi ve sellem) alimin ve ashabının üzerine salat ü selam eylesin!